Günler var ki beni aramadın,yazmadın. Senden gelecek bir mektubu bekledim boşuna. Önceleri içim umutla dolu, postacının kapımı çalmasını bekledim. Satırlarınla aydınlanmasını bekledim bu karanlığın.Saatler saatleri, günler günleri kovaladı. Git gide büyüdü verdiğin yalnızlık, yüreğim kahırla doldu. Ümit etmenin mutlu heyecanları yerini tarifsiz bir hüzne bıraktı. Kocaman, kalabalık bir şehirde yapayalnız kaldım işte..
Nerdesin?
Beni unuttun demeyeceğim, unutmadığını biliyorum. Ama düşün ki, benden uzaklaştığın her kilometre sana olan sevgimi bir kat daha artırdı.Senden başka birşey düşünemez oldum. Geri döndüğün zaman eminim şaşıracaksın. Böylesine mesafelerle büyüyen, zamanla derinleşen bir aşkın karşısında olmak kim bilir ne kadar değiştirecek seni. Yüzünde pembelerin en güzeli, gözlerinde ışıkların en parlağı ile sevilmenin çok çok sevilmenin hazzını yudum yudum içeceksin..
Nerdesin?
Meğer ne dayanılmaz ne doldurulmaz bir derinlikmiş yokluğun. Kaderde bu sensizlikte varmış. Her insanın yüzünde sana benzeyen bir şey aramakta varmış. Sesini duymak varmış şarkılarda, bütün kitaplarda seni okumak varmış. Meğer ne dayanılmaz bir şeymiş yokluğun. Kağıtlara seni yazmak, renk renk düşünmek varmış seni, çiçek çiçek koklamak varmış.Artık hiç yazmasan da olur, hiç gelmesen de… Meğer ne türlü bir ölümmüş yokluğun.. Bir daha neredesin demeyeceğim. Bendesin artık, dudaklarımın değdiği kadehlerdesin, serin yağmurlar getiren bulutlardasın. Kah denizlerdesin kah rüzgarlardasın. Uzaktasın ama yine bu şehirdesin.. Gittiğine inanmıyorum, gel demeyeceğim..
Hiç bir şeyden çekinme artık… Bak şimdi seninle vardığımız o yerde kimseler yok. Yıldızların erişilmezliğinde, duyguların sonsuzluğundayız Zamanı aştık, en güzeli kendimiz aştık seninle Onun için şimdi ilk defa beni sevme hakkını sana tanıyorum
Anla seni ne kadar sevdiğimi…